در معرفی نسل سوم زبان آموزی در ایران این نتیجه رسیدیم که این روزها اغلب والدین نسل دوم به این نتیجه رسیده است که یادگیری زبان باید از خردسالی شروع شود و برای همین می آیند دست کودک دو، سه ساله را می گیریند و می برند کلاس زبان! اما از طرف دیگر این رویکرد مخالفانی هم دارد! مثلا برخی از روانشناسان منتقد این روش هستند و می گویند بچه ها را تا قبل از هفت، هشت سالگی اصلا هیچ کلاس آموزشی ثبت نام نکنید! به نظر شما کدام یک از این دو رویکرد درست است؟ این که ما بچه هارا از خردسالی کلاس زبان ببریم یا این که بچه های خردسال را فعلاً به هیچ مدل کلاس زبان نبریم و بعد از هفت هشت سالگی آن ها را در کلاس های زبان ثبت نام کنیم؟
حقیقتش هم آنهایی که میگویند کودک باید از خردسالی زبان یاد بگیرد و از خردسالی بچه را به کلاس زبان میبرند یک نکته را درست فهمیده اند و هم حق با کسانی است که میگویند «تا قبل از هشت سالگی فرزندتان را هیچگونه کلاس آموزشی نفرستید!»
آخر چطور ممکن است هردو گروهی که مخالف هم هستند یک نکته را درست فهمیده باشند!؟ کسی که میگوید بچه را باید از خردسالی کلاس زبان بفرستیم یک چیز را درست فهمیده است: فرصت برای فراگیری زبان محدود است اگر بخواهیم زبانی را فرا بگیریم و جذب بکنیم یعنی این زبان را به شیوهی زبان مادری جذب بکنیم، باید از سنین خردسالی -سال هایی که هنوز فرصت برای فراگیری زبان بصورت جذب طبیعی از محیط وجود دارد- شروع کنیم! این فرصت تا کی ادامه دارد؟
به دورانی که کودک می تواند از طریق جذب طبیعی از محیط، زبان یا زبان هایی که اطرافش به کار برده می شود را بدون هیچ گونه ترجمه یا آموزش قواعد یا حتی آگاهی فرا بگیرد، دوران حساس زبان آموزی یا در زبان انگلیسی: "critical period in language learning" می گویند.
